16 Mart 2013 Cumartesi

ÇİÇEK SENFONİSİ 
Çiçeklerin akşamlarını,
Akşamların çiçekleri,
Aydınlatır.
Çiçeklerin adlarını,
Birbirlerine benzemezlikleri,
Adlandırır.
Biri alır bir güneşi.
Öbürüne yıldız sunar,
Biri öbürünü yağmurlandırır.
Bir başkası bir güzelliği,
Akıl almaz çalımıyla,
Karanlıklandırır.
Bir düğünü aklandırır biri,
Biri bir yalanı silerken,
Biri bir ölümü anılandırır.
Biri bekler sabahları,
Biri gündüz diye çıldırır,
Bir başkası aydınlığı akşamlandırır.
Biri bağlar-bahçeler içinde nazlı,
Biri kendi kendini doğurur bayırlarda,
Biri kayalıkları ayaklandırır.
Pencereden bakar biri,
Biri el sürdürmez kimseye,
Biri kendini ağaçlandırır.
Tırmanır biri el ermez dikliklere,
Biri yerlere yaslar yüzünü,
Topraklandırır.
Biri ordusunu yayar birdenbire,
Tarlalara, öbek öbek,
Kanlandırır.
Biri şarkılarla gözleri besler,
Yeşillikleri ve sevgilileri,
Umudlandırır.
Çiçekler hep bekler gibidir,
Oysa hiç beklemezler;
Biri arılandırır, biri kuşlandırır.
Biri rüzgârlandırır gönülleri,
Biri kızdırır soğumuş külleri..
Biri de kendini kucaklandırır.
Biri tek başına yürür yazgısında,
Biri sepetlerde demet demet,
Ününü kaldırımlandırır.
Biri vazolandırır kendini salonlarda,
Biri kurur bir kitabın içinde,
Biri de kafes arkasında saksılandırır.
Çiçekler bir şölen yaşamda,
Renklerin en büyük orkestrası..
Dursuz-duraksız çalar her insanda,
Sevinci, aldanıyı, ölümü ve yası.
Ö. Asaf